روایت مردم از سخت گیری های بیمه تامین اجتماعی ، بیمه هزینه درمان کرونا را نمی دهد؟ - ایپتن

قطعا از این چند ده هزار نفری که روزانه به این ویروس مبتلا می شوند تعداد زیادی به نسخه پزشک و دارو احتیاج پیدا می نمایند. با شرایط معیشتی فعلی احتیاج به بیمه های درمانی بیش از گذشته احساس می گردد، اما بیمه ها نتوانسته اند باری از روی دوش خانواده های بیماران بردارند.

سال ها پرداخت حق بیمه از سوی کارفرما و کارگر به این امید بوده که در چنین روزهایی بتوانند از آن استفاده نمایند. اما بیمه تامین اجتماعی که مدعی است بیشترین تعداد جمعیت را تحت پوشش دارد، سهم خود را از نسخه ساده و اولیه بیمار کرونایی به حداقل رسانده است.

در خرداد سال جاری اعلام شد که 44 میلیون نفر از جمعیت کشور تحت پوشش بیمه تامین اجتماعی هستند، یعنی حق بیمه نیمی از جمعیت کشور به جیب سازمان تامین اجتماعی می رود.

کوچک شدن نقش تامین اجتماعی

براساس اظهارات کاربران توئیتر، در نسخه یکی از بیماران کرونایی، مبلغ کل دارو 132 هزار تومان است اما سهم بیمه تامین اجتماعی فقط چهار هزار تومان است، یعنی سه درصد.

پوشش تنها سه درصدی داروهای کرونایی در شرایطی است که رئیس سازمان تامین اجتماعی وعده داده بود: اگر بیمه شده تامین اجتماعی به درمانگاه های دولتی مراجعه کند، 70 درصد هزینه ها را پوشش می دهیم.

بعضی از مخاطبان خبرنگاران که به بیماری کرونا مبتلا شده اند از تجربه شان می گویند که بیمه تامین اجتماعی هزینه های درمان آنها را پوشش نداده است.

در واقع از وعده پوشش 70 درصدی داروهای کرونا، بیماران کمتر از پنج درصد بهره مند می شوند. او همپچنین وعده داده که درمان بیماران بیمه شده در بیمارستان های تامین اجتماعی رایگان است.

یکی از کاربران نوشته است: جدیدا سعی میکنم دارو با دفترچه نگیرم، حس صدقه بهم دست میده!!! ویزیت آزاد 52 هزار تومان، با بیمه 49.5

بعضی از مخاطبان خبرنگاران که تحت پوشش بیمه تامین اجتماعی هستند از تجربه خودشان در دوره ابتلا به ویروس کرونا نوشته اند. یکی از مخاطبان نوشته که برای درمان به بیمارستانی در کرج مراجعه نموده اما برای ویزیت و سی تی اسکن هزینه پرداخت نموده و داروها را از داروخانه های خارج از بیمارستان تهیه نموده است.

این در حالی است که این بیمارستان در کرج زیر نظر دانشگاه علوم پزشکی است و به گفته رئیس تامین اجتماعی باید 70 درصد هزینه ها را بیمارستان پوشش دهد و 30 درصد آن را از بیمار بگیرد.

این تجربه را یکی دیگر از بیماران کرونایی در آبادان هم داشته است. این مخاطب خبرنگاران می گوید که یکی از اقوامش در بیمارستانی در آبادان پنج روز بستری شده است. هزینه درمان این بیمار 17 میلیون تومان شده که 10 میلیون تومان آن را بیمه تکمیلی پرداخت نموده است. به گفته این فرد بیمار فوت نموده اما تا وقتی که این هفت میلیون تومان را خانواده متوفی پرداخت ننموده اند، جنازه بیمار را به آنها تحویل نداده اند.

بیمارستان آبادان هم همچون بیمارستان کرج زیر نظر دانشگاه علوم پزشکی است و بیمار فقط باید 30 درصد هزینه را پرداخت کند. یعنی خانواده این بیمار فوت شده باید حدود پنج میلیون تومان به بیمارستان پرداخت می کردند نه این که هفت میلیون را خودشان بپردازند و 10 میلیون دیگر را بیمه تکمیلی.

سیاست دوگانه برای بیماران کرونایی

تجربه بیماران کرونایی در استفاده از بیمه تامین اجتماعی یکسان نیست. بعضی از مخاطبان خبرنگاران می گویند که در بیمارستان های تامین اجتماعی بستری و درمان شده اند، اما یا هزینه ای نداده اند یا درصد کمی پرداخت نموده اند.

به طور مثال فاکتوری که یکی از بیماران کرونایی از درمان بیماری خود در بیمارستان رازی قائمشهر برای خبرنگاران ارسال نموده نشان می دهد که بیمار حدود 14 درصد هزینه درمان را داده است. جمع کل هزینه درمان این بیمار کرونایی پنج میلیون و 100 هزار تومان بوده که سهم بیمار 700 هزار تومان است.

یکی دیگر از مخاطبان هم می گوید که برای درمان بیماری به بیمارستانی در شهر اراک مراجعه نموده و هزینه ای برای دارو و ویزیت پرداخت ننموده، البته داروهایی که دریافت نموده در حد چند دارو ساده سرماخوردگی بوده است.

بستری می نمایند اما بدون دارو!

در بین بیمه شده های تامین اجتماعی گروهی قرار دارند که از دو گروه بالا بزرگتر هستند. این گروه از بیماران کرونایی می گویند که بیمارستان های دولتی و تامین اجتماعی فقط خدمات بستری را انجام می دهند، دارو ندارند. این در حالی است که هزینه اصلی بیمار کرونایی داروهای آن است اما خانواده های این بیماران مجبورند برای دارو هزینه بدهند یا از بیرون از بیمارستان تهیه نمایند.

بیمار کرونایی که ویروس پیشروی نموده و به ریه اش را درگیر نموده احتمالا به داروی رمدسیویر احتیاج دارد. بیماری که به شش دز از این دارو احتیاج دارد باید آن را به قیمت چندین میلیون از بیرون از بیمارستان تهیه کند. با تهیه دیگر داروهایی که بیمار کرونایی به آن احتیاج دارد هزینه های بیمار بالا می رود و اگر قرار باشد این هزینه ها را خودشان پرداخت نمایند که عملا وجود شرکت های بیمه بی معنی می گردد.