نگاهی به گندخونی، پرهزینه ترین بیماری دنیا
به گزارش ایپتن، سپسیس یا گَندخونی نوعی التهاب است که سراسر بدن را فرا می گیرد و به علت عفونت پیش می آید. علائم و نشانه های این بیماری شامل تب، افزایش تپش قلب، افزایش اندازه تنفس و سردرگمی است. بعلاوه علائم دیگری نیز وجود دارند که در ارتباط با عفونت های خاصی از قبیل سرفه همراه با ذات الریه یا ادرار کردن با درد به همراه عفونت کلیه هستند.
پژوهش های نو اهداف نوینی را برای یاری به مبارزه با گندخونی یا سپسیس که پرهزینه ترین بیماری در دنیا لقب گرفته است، مشخص می نماید.
بیماری سپسیس یا گندخونی نزدیک به 50 میلیون نفر را در سراسر دنیا تحت تاثیر قرار داده است. سپسیس یک شرایط تهدید نماینده حیات است که از واکنش بیش از حد بدن در برابر عفونت ناشی می شود و منجر به آسیب به بافت ها و اندام ها می شود.
اولین شواهد شناخته شده از سپسیس به بیش از 2700 سال پیش باز می شود، زمانی که هومر شاعر یونانی آن را به عنوان مشتقی از کلمه sepo به معنی من گندیدم به کار برد.
سپسیس یا گَندخونی نوعی التهاب است که سراسر بدن را فرا می گیرد و به علت عفونت پیش می آید. علائم و نشانه های این بیماری شامل تب، افزایش تپش قلب، افزایش اندازه تنفس و سردرگمی است. بعلاوه علائم دیگری نیز وجود دارند که در ارتباط با عفونت های خاصی از قبیل سرفه همراه با ذات الریه یا ادرار کردن با درد به همراه عفونت کلیه هستند.
البته در افراد بسیار پیر و خیلی جوان که سیستم ایمنی ضعیفی دارند، ممکن است هیچ نشانه ای از عفونت خاص و کاهش دمای بدن وجود نداشته باشد یا دمای بدن به جای دمای بالای بدن در حالت طبیعی باشد.
برخلاف پیشرفت های چشمگیر در درک مکانیسم های ایمنی در پشت گندخونی، این بیماری همچنان یک نگرانی بزرگ پزشکی است و سالانه 750 هزار نفر را در ایالات متحده و نزدیک به 50 میلیون نفر را در سراسر دنیا تحت تاثیر قرار می دهد.
این بیماری در سال 2017 در سراسر دنیا 11 میلیون قربانی گرفت و بعلاوه گران ترین بیماری در ایالات متحده است که سالانه بیش از ده ها میلیارد دلار هزینه روی دست این کشور می گذارد.
الکساندر پولتوراک، استاد ایمونولوژی دانشگاه تافتس (Tufts) و هیلی موندلین، استادیار پژوهشی ایمونولوژی در این دانشگاه می گویند: ما پژوهشگرانی هستیم که نحوه تعامل انواع خاصی از باکتری ها با سلول ها را در طول عفونت مطالعه می کنیم. ما می خواستیم دقیقاً بفهمیم که چگونه یک پاسخ ایمنی بیش از حد می تواند منجر به اثرات مضر و حتی کشنده مانند سپسیس شود و در پژوهش های نو منتشر شده خود، سلول ها و مولکول هایی را کشف کردیم که به طور بالقوه موجب مرگ در اثر ابتلا به این بیماری می شوند.
نقش TNF در خودایمنی و گندخونی
واکنش بدن به عفونت زمانی آغاز می شود که سلول های ایمنی اجزای پاتوژن مهاجم را تشخیص می دهند. سپس این سلول ها، مولکول هایی مانند سیتوکین ها را آزاد می نمایند که به از بین بردن عفونت یاری می نماید. سیتوکین ها گروه وسیعی از پروتئین های کوچک هستند که سایر سلول های ایمنی را به محل عفونت یا آسیب جذب می نمایند.
در حالی که سیتوکین ها نقشی اساسی در واکنش سیستم ایمنی دارند، فراوری بیش از حد و کنترل نشده سیتوکین می تواند منجر به طوفان خطرناکی از ایجاد سیتوکین مرتبط با گندخونی شود. طوفان های سیتوکین برای اولین بار در زمینه بیماری پیوند در مقابل میزبان ناشی از عوارض پیوند دیده شدند. آن ها بعلاوه می توانند در طول عفونت های ویروسی از جمله کووید-19 رخ دهند. این پاسخ ایمنی کنترل نشده می تواند منجر به نارسایی چند اندام و در نهایت، مرگ شود.
در میان صد ها سیتوکین موجود، عامل تومور نکروز یا TNF قوی ترین و بیشترین نمونه مطالعه شده در 50 سال گذشته است.
TNF نام خود را مدیون توانایی آن در وادار کردن سلول های تومور به مرگ در زمانی است که سیستم ایمنی به وسیله عصاره باکتری به نام سم کولی (Coley) تحریک می شود و این سم به نام پژوهشگری که آن را بیش از یک قرن پیش شناسایی کرد، نامگذاری شده است. این سم بعد ها به عنوان لیپوپلی ساکارید یا LPS شناخته شد که جزء غشای خارجی انواع خاصی از باکتری ها است.
LPS قوی ترین محرک شناخته شده TNF است که پس از آماده شدن، به جذب سلول های ایمنی به محل عفونت برای از بین بردن باکتری های مهاجم یاری می نماید.
در شرایط عادی، TNF فرآیند های مفیدی مانند بقای سلولی و بازسازی بافت را ترویج می نماید. با این حال، فراوری TNF باید به شدت تنظیم شود تا از التهاب پایدار و تکثیر مداوم سلول های ایمنی جلوگیری شود. فراوری کنترل نشده TNF می تواند منجر به ایجاد روماتیسم مفصلی و شرایط التهابی مشابه شود.
روماتیسم مفصلی شایع ترین بیماری التهابی سیستمیک مفاصل و جزء بیماری های خود ایمنی مزمن محسوب می شود.
در شرایط عفونت نیز TNF باید به شدت تنظیم شود تا از آسیب بیش از حد بافت و اندام ناشی از التهاب و پاسخ ایمنی بیش فعال جلوگیری شود. هنگامی که TNF در طول عفونت کنترل نشود، می تواند منجر به گندخونی شود.
برای چندین دهه، مطالعات شوک سپتیک با آنالیز پاسخ به LPS باکتریایی مدل سازی شد. در این مدل، LPS سلول های ایمنی خاصی را فعال می نماید که باعث فراوری سیتوکین های التهابی به ویژه TNF می شوند. این منجر به تکثیر بیش از حد سلول های ایمنی می شود که در نهایت منجر به آسیب بافت و اندام می شود؛ بنابراین پاسخ ایمنی بیش از حد قوی چیز خوبی نیست.
پژوهشگران نشان داده اند که مسدود کردن فعالیت TNF می تواند به طور موثری بسیاری از بیماری های خودایمنی از جمله روماتیسم مفصلی، آرتریت پسوریاتیک (ورم مفاصل پسوریاتیک) و بیماری التهابی روده را درمان کند. استفاده از مسدود نماینده های TNF در دهه های گذشته به طور چشمگیری افزایش یافته است و به ارزش بازار تقریباً 40 میلیارد دلاری رسیده است.
با این حال، مسدود نماینده های TNF در جلوگیری از طوفان سیتوکین که می تواند از عفونت کووید-19 و گندخونی ایجاد شود، ناموفق بوده اند. این تا حدی به این علت است که این TNF دقیقاً چگونه اثرات سمی خود را بر روی بدن ایجاد می نماید، برخلاف سال ها تحقیق و پژوهش هنوز به درستی درک نشده است.
چگونه TNF می تواند کشنده باشد؟
مطالعه گندخونی ممکن است سرنخ هایی در خصوص اینکه TNF چگونه میانجی واکنش سیستم ایمنی به عفونت می شود، ارائه دهد. مسدود نماینده های TNF در شرایط التهابی حاد مانند گندخونی، کمتر قادر به مقابله با فراوری بیش از حد TNF هستند. با این حال، مطالعات روی موش ها نشان می دهد که مسدود و خنثی کردن TNF می تواند از مرگ حیوان در اثر LPS باکتریایی جلوگیری کند.
اگرچه پژوهشگران هنوز علت این اختلاف را درک نکرده اند، اما این موضوع، احتیاج به درک بیشتر چگونگی یاری TNF به سپسیس را برجسته می نماید.
پژوهشگران می گویند، سلول های خونی ساخته شده در مغز استخوان یا سلول های میلوئیدی به عنوان فراورینمایندگان اصلی TNF شناخته می شوند؛ بنابراین ما مشکوک شدیم که آیا سلول های میلوئیدی نیز واسطه مرگ ناشی از TNF هستند یا خیر.
آن ها می گویند: ما اول شناسایی کردیم که کدام مولکول های خاص ممکن است از مرگ ناشی از TNF محافظت نمایند. هنگامی که به موش ها دوز کشنده ای از TNF تزریق کردیم، متوجه شدیم که موش های فاقد TRIF یا CD 14 - دو پروتئین که معمولاً با پاسخ های ایمنی به LPS باکتریایی و نه TNF مرتبط هستند- بقای خود را بهبود می بخشند. این یافته به موازات پژوهش قبلی ما بود که این عوامل را به عنوان تنظیم نماینده های یک مجتمع پروتئینی که مرگ و التهاب سلولی را در پاسخ به LPS کنترل می نماید، شناسایی کرد.
آن ها افزودند: در مرحله بعد، می خواهیم بفهمیم کدام سلول ها در مرگ ناشی از TNF نقش دارند. وقتی دوز کشنده TNF را در موش هایی که فاقد این دو پروتئین در دو نوع خاص سلول های میلوئیدی، نوتروفیل ها و ماکروفاژ ها بودند، تزریق کردیم، موش ها علائم گندخونی را کاهش دادند و بقای خود را بهبود بخشیدند. این یافته ماکروفاژ ها و نوتروفیل ها را به عنوان محرک های اصلی مرگ ناشی از TNF در موش ها معرفی می نماید.
پژوهشگران در خاتمه گفتند: نتایج ما بعلاوه TRIF و CD 14 را به عنوان اهداف درمانی بالقوه برای گندخونی، با توانایی کاهش مرگ سلولی و التهاب نشان می دهد.
منبع: ایسنا
منبع: فرادید