چیزهای کوچک (Little Things)؛ فیلمی که دوست دارد شبیه هفت فینچر باشد - ایپتن

نقش یک روانی با چشم های از حدقه بیرون زده، به ویژه هنگامی که یک بازیگر ماهر آن را بازی می نماید، همواره برای خندیدن، لرزیدن و یا چیزی میان این دو مناسب است. همه چیز درباره زیر پا گذاشتن اغراق است. شما باید به مخاطب نشان دهید که او یک مرد دیوانه است، اما باید این کار را با ظرافت کافی انجام دهید تا آن ها را مجاب کنید پیش خودشان فکر نمایند آیا همه این ها یک بازی است؟.

• 7 فیلم برتر دنزل واشنگتن
• اسکار 2021؛ چه کسانی جلودارند و کدام فیلم ها عقب ماندند؟

جرد لتو که مسلما تمرینات زیادی داشته است، می داند که چگونه یک بازی حرفه ای به عنوان کاراکتری عوضی و شل و ول که شما به نفرت ورزیدن از آن عشق بورزید را ارائه دهد. او باعث ماندگاری بهترین سکانس در چیزهای کوچک (بازپرسی پلیس) می گردد.

لتو نقش آلبرت اسپارما را بازی می نماید. یک آشغال لس آنجلسی که به نظر می رسد در وسط فردی بی خانمان بودن و مقدس بودن واقع شده است. در صحنه اصلی، او برای بازپرسی شدن توسط دو پلیس که ناخواسته همکار شده اند، به ایستگاه پلیس آورده شده است. این دو پلیس جو دک دیکن با بازی دنزل واشنگتن، مسؤول سرکشی از بخش های شمالی ایالت (که قبلا در لس آنجلس کار می کرد و یک طراح چهره حرفه ای از قاتلان زنجیره ای بود) و جیمی باکستر (رامی مالک)، کارآگاه اداره پلیس لس آنجلس که اغلب در اخبار محلی با لباس های مرتب برای کمی مطرح شدن ظاهر می گردد، هستند. آن ها برای حل رشته ای از قتل های وحشیانه با هم همکار شده اند (سناریوی همیشگی؛ یواشکی تعقیب کردن زنان جوان و به قتل رساندن آنان) و آن ها فکر می نمایند که مرد قاتل همان اسپارما است که واقعا هم همین طور به نظر می رسد.

او سر و وضعی عجیب وغریب (لاغر است، اما شکم دارد)، چشمان سیاه براق، موهای بلند چرب، ریش هیپی، شکل دندانی مشمئزنماینده، یک پیراهن کار که تا گلو دکمه هایش را می بندد و لحنی شاد و دل انگیز و سرشار از شرارت دارد. اسپارما یک کارگر سخت کوش است که به سختی راه می رود و در جایی از داستان فیلم با یک اتوبوس شهری به یک کلوپ می رود. اما در بازپرسی، او مانند فرزند نابغه و شیطانی لکتر (هانیبال) ظاهر می گردد و سه قدم از هر سؤالی که از او پرسیده می گردد جلوتر است. عکس های وحشتناکی از قربانیان قتل به او داده می گردد و او با نشان دادن ذوق و قیافه خشک و بی روح کاری می نماید که پلیس را بدون اینکه خودش متهم گردد برانگیخته کند.

لتو با انحراف سریع فکری خود و پوشیدن انواع مصنوعات که زیبایی او را خراب می نماید، لذت بیمار بودن را به خوبی نشان می دهد. اسپارما که فردی تنها است، عاشق در مرکز توجه بودن است و جرد لتو هم همین گونه است؛ این همان چیزی است که به بازی او یک عقیده درونی می بخشد. طبیعتا، او پلیس را گول می زند و همه چیز همچنان اسپارما را به عنوان قاتل نشان می دهد. نشانه هایی همچون آپارتمان غم بار او، اعتراف به ارتکاب قتل در 8 سال پیش، بیان شخصیت وی به عنوان مغز متفکر و زندگی طبقه پایین او.

لتو به روش خودش، صحنه ها را به آتش می کشد. این موضوع را قبلا در بازی های او دیده ایم و همان طور که گفته شد، چیزهای کوچک که به نویسندگی و کارگردانی جان لی هنکاک (که کارگردان فیلم های نقطه کور و نجات آقای بنکس هم هست) است، ماجرای یک قاتل زنجیره ای را روایت می نماید که دوست دارد شبیه فیلم هفت باشد و به فیلم شکارچی انسان هم ارجاعات فراوانی دارد. این یک ناامیدی عظیم است، زیرا این فیلم حادثه ای اولین فیلم فاخر و با بازی چند ستاره سینما است که پس از مدت زیادی فرصت دیدن آن را داشته ایم.

فیلم چیزهای کوچک که در سال 1990 اتفاق می افتد، در ژانر پزشکی-ترسناک است، و در بخش هایی از آن با مشاهده خون به وسیله اشعه ماورا بنفش داستان فاش می گردد. با این وجود، دل چسبی این نوع از فیلم ها به ایجاد احساس الهام و نوعی ترس اشباع شده از وحشت بستگی دارد. چیزهای کوچک فقط مجموعه ای مملو از کلیشه های قاتل سریالی - هیجانی مانند عکس های صحنه جنایی است که قبلا دیده شده است و برخی از آن ها به خوبی داستان را جهت دهی نمی نمایند.

شخصیت دنزل واشنگتن را در نظر بگیرید. در ابتدا، به نظر می رسد این فیلم دک را به عنوان یک شخصیت غیرمنتظره و منحصربه فرد به ما نشان دهد و او را به عنوان یک کارمند متواضع و سربه زیر معرفی می نماید. یک معاون از منطقه کرن در لباس پلیس به لس آنجلس اعزام می گردد تا یک مدرک مهم را به دست آورد، یک جفت چکمه خونین. اما وقتی او به آزمایشگاه پزشکی قانونی و سپس کلانتری می رسد، معلوم می گردد که بیشتر افسران آنجا او را می شناسند. به نظر می رسد که دک زمانی یک قهرمان بود؛ از آن دسته پلیس ها که می توانست مثل یک مار راه نفوذ خود به سمت ذهن قاتل را پیدا کند. اما او در طول شش ماه از سه زوایه مختلف رنج کشیده است؛ غرق شدن در یک پرونده، طلاق و تعلیق شدن.

به عبارت دیگر او مانند شخصیت پلیس آسیب دیده ویل گراهام با بازی ویلیام پترسون در فیلم شکارچی است. اما وقتی گراهام شکست خود را تجربه کرد (پس از افتادن پی هانیبال لکتر)، با بی مهری روبرو نشد. داستان پشت پرده دک و سقوط او از جایگاهی که در آن قرار داشت، به طور کامل هضم نخواهد شد و بازی واشنگتن به قدری از نظر ظاهری بی نظم است که هرگز کیفیت وسواسی انتظار رفته فیلم نامه حاصل نمی گردد.

دک که هنوز در کوشش برای حل یک مشکل قدیمی است، جذب قضیه جدید شده و به یک هتل ارزان می رود و تصاویر قربانیان را روی دیوار می چسباند تا بتواند هزاران بار به عکس ها نگاه نموده و درباره آن ها فکر کند. اما مخاطب هرگز با آن ارتباط برقرار نمی نماید. شکارچی انسان یک فیلم یکتا درباره وسواس روحی بود و از نظر خیلی ها، در ژانر خودش بهترین بود. این فیلم که 35 سال بعد از آن ساخته شده است، مانند این می ماند که یک نسخه از نسخه دیگر کپی نموده است.

رامی مالک قرار است در نقش جیمی نقطه مقابل دک باشد. یک مرد خانواده دار و ساده که ظاهر محشر و موهای شبیه آنتونی اسکاراموچی دارد. مالک این کاراکتر را به گونه ای بازی می نماید که یک لحن صریح و آگاهانه را در عین حال با عدم اطمینان کامل به شما القا می نماید و گاهی اوقات احساس می کنید باید او را استاد دوپهلو حرف زدن بنامید. بازی او بد نیست، اما سخت است که در نظر نگیریم به نوعی دارد شخصیت یک پلیس کله شق لس آنجلسی را تعریف می نماید.

چیزهای کوچک زمانی که اسپارما از جیمی برای یک رانندگی شبانه در صحرا دعوت می نماید شبیه به فیلم هفت می گردد. به محض رسیدن به این صحنه فیلم وارد فاز اکشن گردد. با این حال بعید است که متوجه نشوید که در این حالت تردید شاعرانه پلیس در مقابل مظنون از عقل به دور است. اسپارما از جیمی می خواهد که با بیل در بیابان حفره ای ایجاد کند و پس از آن یک حفره دیگر هم حفر نماید. بسیاری از مخاطبان در این لحظه احساس می نمایند که از جهت فیلم خارج شده اند؛ زیرا به هیچ وجه یک پلیس با تجربه آن حفره را حفر نمی نماید. دک در جایی به جیمی می گوید که چیزهای کوچک است که یک کارآگاه باید به آن ها توجه کند زیرا آن ها هستند که یک قاتل را گرفتار می سازند. هرچند اغلب این نکات عظیم است که این فیلم درست درک نمی نماید.

منبع: Variety