نخستین مهدکودک ایران چند سال پیش و کجا ساخته شد؟ ، بنیانگذار این مرکز همچنان در خدمت بچه ها است - ایپتن

خبرنگاران آنلاین - نصیبه سجادی: حسابی سرش شلوغ است اما با گشاده رویی پاسخ همه را می دهد. داریوش منصوریان بانی راه اندازی نخستین مهد کودک ایران، اکنون در خانه ای که سال ها عنوان اولین مهدکودک ایران را داشته، فعالیت های متنوعی برای بهتر شدن حال جامعه انجام می دهد. سمت و سوی همه برنامه هایش هم بچه ها است تا با تأمین مقدمات سلامت و رفاه شان جهان را جای بهتری برای زیستن شان کند. در یکی از روزهای پاییز به دیدنش رفتیم.

قصه های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید

آغاز راه از سال 1349

سال ها پیش حول و حوش دهه 40 از دانشگاه تهران در رشته مددکاری اجتماعی فارغ التحصیل و همانجا استخدام شده است. او می گوید: در سال هایی که در دانشگاه در حوزه مددکاری مشغول کار بودم به یک پدیده اجتماعی برخورد کردم. دیدم که برخی از خانم های همکارم از روی ناچاری با بچه های خود سرکار حاضر می شوند که هم اداره روی خوشی به این کار نشان نمی داد هم مادر ناراحت بود و هم کودک معذب می شد. همان زمان یک تکه از اعلامیه جهانی حقوق کودک که در مجله ای کار شده بود به دستم رسید که در آن آمده بود که سرمایه گذاری در راه تعلیم و تربیت، آموزش و پرورش و رفاه اطفال جامعه از سرمایه گذاری در هر رشته دیگری سودمندتر و نتیجه بخش تر است.

منصوریان ادامه می دهد: این متن تا مدت ها فکر مرا درگیر نموده بود. می گفتم یعنی کشور ما که نفت دارد اگر روی رفاه بچه هاش کار کند برد می نماید؟ یا مثلاً هلند که گل دارد، سرمایه گذاری روی گل برایش بازده دارد یا بچه هاش سرمایه آن هستند.

بعد از همان اعلامیه، جرقه راه اندازی مکانی برای نگهداری و آموزش بچه ها مادران شاغل در فکرش می زند و منصوریان به یاد می آورد: 2 سال بود که استخدام شده بودم از دانشگاه استعفا و نخستین مهدکودک را در تهران راه اندازی کردم.

جالب است سال 1349 که برای گرفتن مجوز راه اندازی مهدکودک به شهرداری مراجعه نموده و او را به اتاق اصناف، همانجایی که به کافه رستوران ها مجوز می داد فرستادند و به این ترتیب به گفته منصوریان مجوز نخستین مهدکودک تهران و ایران به نام آشیانه کودک از این صنف صادر شده تا مادران شاغل تهرانی که کسی نبود از بچه ها شان نگهداری کند با خیال راحت آنها را به آشیانه کودک بسپارند.

باید جهانی فکر و ملی عمل کرد

باید به احتیاج جامعه خوب فکر کرد، جهانی اندیشید و ملی عمل کرد. آن سال ها احتیاج بچه ها جامعه داشتن مکانی بود که آنجا در زمان نبود خانواده به خوبی از آنها پذیرایی گردد و آموزش ببینند. اینها را منصوریان می گوید و ادامه می دهد: ابتدا فقط طبقه نخبه بچه ها شان را به مهدکودک می آوردند. برای اینکه افراد بیشتری را با این پدیده نو، همراه کنم اعلامیه چاپ و آنها را در اداره ها و دانشگاه ها نصب کردم تا فعالیت مهدکودک و پذیرش روزانه و ساعتی بچه ها و بچه هایی که چندماهی از تولدشان گذشته را به میان خانه ها ببریم.

کارش را با 2 ـ 3 بچه آغاز نموده و از همان ابتدا هم برای بچه هایی که قرار بود از این به بعد مهدکودکی نامیده شوند، برنامه هایی ترتیب داده که اینطور به یاد می آورد: از ساعت 7:30 صبح تا 17 پذیرش داشتیم و کلاس های آموزشی و ورزشی و تفریحی برای آنها تدارک دیدم. گاهی بچه ها را باغ وحش می بردیم و گاهی پارک. هر کلاس هم با 2 نفر اداره می شد؛ یک مربی و یکی هم یاری پرستار. مربی، کار آموزشی انجام می داد و یاری پرستار به کارهای روزانه بچه ها مثل دستشویی بردن، غذا و میوه دادن و... آنها رسیدگی می کرد.

او می افزاید: چون خودم کارم را با دانشگاه تهران آغاز نموده بودم، بچه های استادان دانشگاه تهران در سال 1349 نخستین گروهی بودند که در آشیانه کودک پذیرش شدند. پسر رئیس وقت دانشکده روان شناسی دانشگاه تهران دکتر شاملو در همین مهد پذیرش شد.

در کمتر از یک سال مهدکودک آنقدر شناخته شد که تعداد بچه هاش به 50 رسید و بعد از 2 سال که مهدکودک را به ساختمان نو در خیابان کارگر شمالی منتقل کرد که تعداد بچه ها در آنجا به 210 نفر رسید. منصوریان می گوید: بعدها فهمیدم که مهدکودک در بیشتر کشورهایی اروپایی وجود دارد و این پدیده رایجی است که بچه ها قبل از رفتن به کودکستان 6 یا 7 سالگی به مهد می روند.

جای کودک در خانه است نه پرورشگاه

بانی نخستین مهدکودک تهران اکنون در 81 سالگی خود را بازنشسته ننموده و همان ساختمان 3 طبقه ای را که 48 سال پیش مهد کودکش به آنجا منتقل شد، وقف بچه ها توانیاب نموده و با حمایت های خیّران از سراسر ایران و ایرانیان کشورهای دیگر تمام کارهای فیزیوتراپی، غربال گری، کاردرمانی، گفتاردرمانی، فیزیوتراپی این گروه را رایگان در این خانه انجام می دهد. منصوریان می گوید: حق همه بچه ها است که در خانواده و در کنار پدر و مادر و برادر و خواهر خود رشد و زندگی نمایند، تمام تلاشم را نموده ام که اگر خانواده ای کودکی توانیاب دارد و از عهده تأمین هزینه های درمانش برنمی آید، همه کارهایش را اینجا انجام دهد و بعد همراه مادر به خانه برگردد.

او می افزاید: رشد کودک میان خانواده پدر و مادر و خواهر برادر از او شخصیت کاملی می سازد و نباید هیچ کودکی به هر دلیلی، نداشتن پدرومادر، احتیاجمندی، معلولیت و... از این نعمت محروم گردد. و همه فعالیت هایی که خودش بانی آن بوده مثل راه اندازی شبه خانواده و ایجاد پدیده فرزندخواندگی برای کم کردن بار بهزیستی و پرورشگاه ها، توانبخشی و مهارت آموزی بچه ها همه در راستای رسیدن به همین هدف است.