چرا گاهی اوقات ماه در روز نمایان می گردد؟، عکس - ایپتن

به گزارش خبرگزاری خبرنگاران ، ما گاهی ماه را همچون شب، در روشنایی روز نیز می بینیم؛ از آنجا که ماه نور خورشید را انعکاس می دهد، در شرایطی که ماه به زمین نزدیک تر می گردد، در آسمان روز یا شب بسیار درخشان تر به نظر می آید. بعد از خورشید، با اختلاف زیاد، ماه درخشان ترین جرم آسمانی قابل رویت از زمین است.

اما ماه همواره در طول روز قابل دیدن نیست. این به علت وجود جو زمین و چرخه مداری قمر طبیعی سیاره ماست. اگر سیاره ما جو نداشت، ماه همواره از زمین قابل رویت بود. در عین حال، گام های ماه (به حالت های مختلف دیده شدن بخش روشن ماه از زمین گفته می گردد) بدین معناست که زمانی که ماه بین خورشید و زمین حرکت می نماید- مثلا در زمان طلوع ماه جدید- سمت روشن ماه از ما دور می گردد و نیمه تاریک آن رو به زمین قرار می گیرد. این امر اساسا ماه را برای کسانی که از زمین، آسمان را دیدن می نمایند نامرئی می نماید.

ماه باید بر نورهای خورشید غلبه کند تا در روز دیده گردد!

ذرات گاز موجود در اتمسفر زمین که عمدتا نیتروژن و اکسیژن هستند، نورهایی با طول موج کوتاه، مانند آبی و بنفش را پراکنده می نمایند. این پراکندگی که شامل جذب و انتشار دوباره نور در جهت های فرق دارد، باعث می گردد تا آسمان آبی به نظر برسد.

ادوارد گینان استاد نجوم و اختر فیزیک در دانشگاه ویانوای پنسیلوانیا، در مصاحبه با live science گفته:ماه برای اینکه بتواند در طول روز از زمین دیده گردد، باید بتواند بر نورهای پراکنده از سوی خورشید غلبه کند. به مدت دو یا سه روز در زمان ماه نو، ماه از روی زمین قابل رویت نیست، چرا که موقعیت آن در آسمان به ترتیبی است که نور ساطع شده از خورشید، درخشش بیشتری از ماه دارد و نور ماه را تحت الشعاع قرار می دهد. اما معمولا نکته اینجاست که به علت نزدیکی نسبی ماه به زمین (384.400 کیلومتر) نور منعکس شده ای که از ماه به زمین می رسد درخشان تر از سایر اجرام آسمانی دورتر مانند ستارگان یا سیارات دیگر است.

به گفته گینان ستاره هایی که از زمین قابل رویت هستند، میلیون ها میلیارد بار کم نورتر از نوری که از خورشید به ما می رسد و میلیون ها بار کم نورتر از ماه هستند. نور ساطع شده از خورشید به قدری در آسمان ما زیاد است که اغلب در طول روز بر نور ستارگان غلبه می نماید، اما همواره نمی تواند جلوی نور منعکس شده از طرف ماه را بگیرد.

ستاره شناسان، از روشنایی سطوح به عنوان راهی برای معین کمیت روشنایی ظاهری اشیایی از جمله اجرام کهکشان ها یا سحابی ها بهره می گیرند؛ بدین ترتیب که میزان نوری که از آنها در بخشی از آسمان شب ساطع می گردد و از زمین قابل رویت است، را میزان گیری می نمایند. گینان در این باره می گوید:از آنجایی که ماه از سایر ستاره ها به زمین نزدیک تر است، درخشندگی سطحی آن بیشتر از درخشندگی سطح آسمان است، به این ترتیب ما می توانیم ماه را به راحتی در نور روز ببینیم.

اگرچه قابل رویت بودن ماه در نور روز تحت تاثیر عوامل دیگری نظیر فصل، گام قرارگیری ماه و شفافیت آسمان در آن روز خاص است.

متن کامل این گزارش را اینجا بخوانید.

227227