تقلای نویسندگان برای نوشتن یک سال پس از قرنطینه و پاندمیک

به گزارش ایپتن، به گزارش خبرنگاران به نقل از گاردین، سال گذشته در ماه فوریه و پس از یک ماه قرنطینه، ویلیام ساتکلیف، نویسنده حرفه ای نوشت: بیش از بیست سال است به صورت حرفه ای نویسندگی می کنم. از منبع تخیلم درآمد کسب نموده ام اما دیشب خواب دیدم در حال خالی کردن ماشین ظرفشویی هستم.

تقلای نویسندگان برای نوشتن یک سال پس از قرنطینه و پاندمیک

اگر قرنطینه اول فضایی جدید به نویسندگان داد تا فرصت نوشتن بیایند اما قرنطینه دوم برای خلاقیت نویسندگان شرایطی سخت را فراهم کرد. شاید دلیل آن کنار آمدن با درس خواندن بچه ها در خانه، حضور در چهاردیواری خانه یا شاید استرس ناشی از دریافت اخبار باشد. دلیل آن هر چه هست داستان های جدید زیادی خلق نشده است.

لیندا گرنت، رمان نویس برنده جایزه اورنج می گوید: مشکل حضور در قرنطینه نیست اما من دیگر نمی توانم با تصورم ارتباط بگیرم، با خلاقیت ارتباط برقرار کنم. تمام ذهن من درگیر پردازش، پردازش، و پردازش آنچه در جهان رخ می دهد است.

گرنت بیدار شدن هر روز صبح را مه آلود می خواند و می گوید فقط دوست دارد برنامه های آشغال تلویزیون را ببیند! ذهن دیگر آرامش ندارد تا با ناخودآگاهش ارتباط برقرار کند: ناخودآگاه من در حال فریاد کشیدن است که من را از این شرایط خارج کنید! بنابراین فضایی برای خلق داستان وجود ندارد. من انرژی احساسی و ذهنی لازم را ندارم تا افراد در سایه حاضر در ذهنم را از سایه خارج کنم.

ساتکلیف همسر مگی اُفارل است و سه فرزند دارد. زمان خودش را بین درس دادن به بچه ها و نوشتن تقسیم نموده است. در طول اولین قرنطینه در حال نگارش داستانی بود و خیلی شادمان بود که زمان دارد پشت کامپیوترش بنشیند و بنویسد. در قرنطینه دوم در حال آماده سازی ذهنی کتاب دوم بود و چنین کاری با قرنطینه و این حد از خستگی ناشی از پاندمیک منافات دارد.

وقتی پستی در توییترش به اشتراک گذاشت و خستگی خود از پاندمیک و عدم توانایی در نوشتن را گفت پاسخ های زیادی از نویسندگان دیگر دریافت کرد که شرایط مشابهی را تجربه می نمایند.

جان کورتنی گریموود می گوید شرایط پاندمیک کنایی است زیرا سال ها با خود فکر کردیم چقدر خوب بود که در غاری قرنطینه می شدیم و سپس الهام ذهنی و ضرب الاجل های اتمام کار اهمیتی نداشتند و سپس این فرصت به دست می آید و فاجعه رخ می دهد.

ساتکلیف با این موضوع موافق است: از میان همه کسانی که از کار نکردن گله دارند نویسندگان جز عجیب ترین ها هستند زیرا در مقایسه با دیگران زندگی ما کمتر دچار تغییر شد. آنالیز اینکه چرا نویسندگان چنین حسی دارند جالب است.

البته در ادامه می گوید از اینکه خانه ای گرم و سقفی بالای سر دارند شکرگزار هستند. با این وجود مراقبت از بچه ها در خانه به صورت شبانه روزی چالشی عظیم است. ناتاشا سالومون، رمان نویس عکسی از کودک پنج ساله اش به ما نشان می دهد و می گوید: ساعت نه صبح در حال نوشتن هستم و فرزندم از من سوالی درباره درسش می پرسد و نوشتن برایم غیرممکن می گردد. در نتیجه نوشتن را رها می کنم. به یاد زمانی می افتم که تازه بچه دار شده بودم و هنگامی که نوزاد به خواب می رفت دیوانه وار می نوشتم چون می دانستم وقتی بیدار گردد این امکان را از دست می دهم. درست مانند این است که چند تکه نوشته ام و باید آن ها را به هم متصل کنم. البته در حال حاضر همه چنین حسی دارند انگار به هزار تکه تقسیم شده ایم.

هر کسی در حال نوشتن احتیاج به فضا دارد، لحظه هایی که در وجود شما باز می گردد، یک تنفس، یک آن سکوت اما در حال حاضر هیچ فضایی وجود ندارد. همه لحظات پر از خوراکی، تنش، ترس، و آغوش هایی پر از افسردگی است.

هولی سددان، نویسنده و پدر چهار فرزند می گوید اتاق رختشویی را به یک دفتر کوچک تبدیل نموده است اما صدای همیشگی که از او می خواهد فایلی را برایش پرینت بگیرد ذهنش را مشوش می نماید و خلاقیتش را به عقب می راند. سخت است و نمی توانم اجازه دهم با شخصیت داستانم سخن بگویم. وقتی تمام فکر من درگیر سر وسامان دادن به تصورات آشفته است. نمی توانم فضایی مناسب برای داستان ایجاد کنم.

فیبی مورگان، نویسنده اثار جنایی فرزندی ندارد اما می گوید: این چرخه شستن، پختن، و کارهای خانه و کوشش برای اسباب کشی بی شک به خلاقیتم آسیب رساند. احساس می کنم ذهن من دچار فوبیای حضور در چهار دیواری شده است و مدام مشغول پردازش این اتفاق است.

با این اوصاف آیا یک سال دیگر بازار کتاب پر از داستان هایی درباره قرنطینه خواهد شد یا جریان سیال ذهنی که از خالی کردن ماشین لباسشویی سخن می گوید؟ ساتکلیف می گوید: همین موضوع مسئله ای عظیم برای داستان نویسان معاصر است که بسیاری از آثار در نسخه ای نامشخص از زمان حال واقع شده است. می توان داستانی در سال 2013، 14، 15 یا داستانی درباره سال 2019،20، و 21 نوشتن اما در واقع چند جهانی متفاوت هستند. همه ما که نمی توانیم درباره پاندمیک بنویسیم اما تایید اتفاقاتی که در این سال ها رخ می دهد در هر داستانی غیرقابل انکار است.

آیا چنین آثاری مخاطب خواهد داشت؟ گرنت پاسخ می دهد: شاید چند سال دیگر!

منبع: ایبنا - خبرگزاری کتاب ایران
انتشار: 12 فروردین 1400 بروزرسانی: 12 فروردین 1400 گردآورنده: ipten.ir شناسه مطلب: 1516

به "تقلای نویسندگان برای نوشتن یک سال پس از قرنطینه و پاندمیک" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "تقلای نویسندگان برای نوشتن یک سال پس از قرنطینه و پاندمیک"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید